Працоўны калектыў Дома друку сабраўся разам у Заслаўі, каб дружна сказаць зімы да сустрэчы і павітаць вясну, якая стаіць на парозе. Гэта ўжо другія выхадныя запар, калі работнікі прадпрыемства накіроўваюцца разам на праводзіны зімы. Як жартуюць паміж сабой калегі для замацавання выніку першай групы, якія адправіліся на гуканне вясны.
Масленічныя гулянні пачаліся з агляднай экскурсіі па Заслаўі, горадзе, заснаваным кіеўскім князем Уладзімірам Святаслававічам – Хрысціцелем Русі. Цэнтр якога аб’яўлены гісторыка-культурным музеем-запаведнікам.
На яго тэрыторыі знаходзяцца Спаса-Праабражэнская царква X стагоддзя, каталіцкі храм Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі XVIII стагоддзя, пабудаваны па праекце італьянскага архітэктара Карла Спампані, гарадзішча «Замэчак» X – XI стагоддзяў, комплекс курганных могільнікаў X – XI стагоддзяў, гарадзішча»Вал” з былым кальвінскім зборам XVI – XVII стст, а ў мясцовым музейна-выставачным комплексе ёсць унікальны зала габеленаў-шэдэўраў беларускага мастацтва па матывах старажытнай гісторыі нашых зямель і багатая калекцыя музычных інструментаў з усіх рэгіёнаў Беларусі.
Далей святочныя мерапрыемствы працягнуцца з экскурсіі па этнаграфічным комплексе» Млын”, які знаходзіцца пад адкрытым небам. Драўляныя, музеефікаваныя пабудовы канца XIX – пачатку XX стагоддзяў прадстаўляюць паўсядзённае местачковае жыццё, маюць арыгінальныя інтэр’еры. У склад комплексу ўваходзяць чатыры аб’екта: млын (млын), дом завознікаў, свіран і кузня.
Паравы млын у Заслаўі быў пабудаваны ў 1910 г. Млын на працягу многіх дзесяцігоддзяў служыў жыхарам Заслаўя і яго ваколіц. У 1989 г.яе вывелі са складу Заслаўскага райпрамкамбіната і перадалі гісторыка-культурнаму запаведніку, які музеефікаваў гэты аб’ект і адкрыў яго для наведвання ў 1990 г. у 1990 – 1996 гг. механізмы млына запускаліся электрарухавіком для дэманстрацыі іх працы наведвальнікам. Затым рухавік быў спынены і апячатаны па меркаваннях супрацьпажарнай бяспекі.
Дом завознікаў – гэта свайго роду гасцініца, пабудаваная млынаром для тых людзей, якія завозілі збожжа на памол, якая падавала ім “і стол, і прытулак”. Як і сто гадоў таму, хата па-ранейшаму прымае гасцей.
Свіран, які стаіць за будынкам млына, мае падмурак, складзены з палявых камянёў. Яго фасад уяўляе сабой галерэю з балконам, парэнчы якога ўпрыгожаны разьбой. Унутры, уздоўж сцен, цягнуцца сусекі для збожжа. У цэнтры знаходзяцца розныя ёмістасці, сплеценыя з саломы і лазы, а таксама зробленыя з дубовых клёпак, пад лесвіцай стаіць куфар – куфар, у якім нявесты захоўвалі пасаг.
Без каваля раней не абыходзілася ніводная вёска і ніводнае мястэчка: меўся вялікі попыт на вырабы з металу, якія выкарыстоўваліся ў розных сферах жыцця, у тым ліку – у транспартнай, будаўнічай, сельскагаспадарчай, паўсядзённай (у побыце). Пагрузіцца ў свет гэтага няпростага, але вельмі патрэбнага людзям рамёствы сучаснаму турысту дапаможа Кузня, пабудаваная ў першай трэці ХХ стагоддзя.
Адзін з вясёлых і ў прамым сэнсе слова запальных святаў па традыцыі прынёс з сабой мноства забаў і конкурсаў. Для гасцей арганізавалі: дэгустацыю страў беларускай хатняй кухні, традыцыйныя беларускія танцы, майстар-клас па падрыхтоўцы» шчаслівага жаўрука”, традыцыйны карагод і запальныя танцы. Фіналам вясёлага масленічнага гуляння стала пабудкі мядзведзя і абрад спалення сімвала Масленіцы.
Увогуле, свята прайшло насычана і разнастайна, кожны змог знайсці сабе забаву па душы.
