У сувязі з правядзеннем на тэрыторыі г. Мінска спецыяльнай праграмы «Дзяцінства без гвалту», накіраванай на супрацьдзеянне злачынствам супраць палавой недатыкальнасці і палавой свабоды непаўналетніх, абароту дзіцячай парнаграфіі. У іх задзейнічаны супрацоўнікі ўсіх службаў органаў унутраных спраў, прадстаўнікі аховы здароўя, адукацыі, грамадскіх арганізацый.
Праблема палавых замахаў у адносінах да непаўналетніх не страчвае актуальнасці, з’яўляецца адной з найсур’ёзных праблем сучаснага грамадства.
Супрацоўнікі органаў унутраных спраў звяртаюць увагу, што ахвярай сэксуальных дамаганняў дзіця можа стаць не толькі на вуліцы, у пад’ездзе, але і дома. Большасць людзей, якія абыходзяцца з дзецьмі неналежным чынам, гэта тыя, каго яны ведаюць і каму давяраюць. І, як правіла, такія дарослыя марнатравяць даверам і ўласнай уладай над дзіцем для дасягнення сваіх мэт. Прынята лічыць, што самае бяспечнае месца для дзіцяці – гэта яго дом, сям’я. Здавалася б, сапраўды, менавіта тут побач з дзіцем знаходзяцца людзі, якія закліканы кахаць і абараняць яго, клапаціцца аб ім. Аднак апошнім часам усё часцей даводзіцца чуць пра факты ўчынення сэксуальнага гвалту над дзецьмі бацькамі і іншымі членамі сям’і.
Вызначыць сапраўдныя маштабы гвалту над дзецьмі дастаткова складана. Бацькі, закліканыя абараняць сваіх дзяцей, часта захоўваюць маўчанне і не паведамляюць аб выпадках учынення ў адносінах да дзяцей злачынстваў, якія замахваюцца на палавую свабоду і недатыкальнасць непаўналетніх. Сваякі, суседзі і знаёмыя, якія ведаюць пра сітуацыю ў такіх сем’ях, таксама не заўсёды расказваюць пра яе. Часцей за ўсё пра падобныя выпадкі становіцца вядома толькі тады, калі дзіця ці іншы член сям’і з траўмамі трапляе ў поле зрок педагогаў або медыцынскіх работнікаў.
Вызначыць сапраўдныя маштабы гвалту над дзецьмі дастаткова складана. Бацькі, закліканыя абараняць сваіх дзяцей, часта захоўваюць маўчанне і не паведамляюць аб выпадках учынення ў адносінах да дзяцей злачынстваў, якія замахваюцца на палавую свабоду і недатыкальнасць непаўналетніх. Сваякі, суседзі і знаёмыя, якія ведаюць пра сітуацыю ў такіх сем’ях, таксама не заўсёды расказваюць пра яе. Часцей за ўсё пра падобныя выпадкі становіцца вядома толькі тады, калі дзіця ці іншы член сям’і з траўмамі трапляе ў поле зрок педагогаў або медыцынскіх работнікаў.
Ананімнасць гарантуецца.
